إِلَهِي لَسْتُ لِلْفِرْدَوْسِ أَهْلاً

إِلَهِي لَسْتُ لِلْفِرْدَوْسِ أَهْلاً
ഈ കവിത പൊതുവെ അറിയപ്പെടുന്നത് അബൂ നുവാസ് (Abu Nuwas - أبو نواس) എന്ന പ്രശസ്തനായ കവിയുടേതായിട്ടാണ്.

അബൂ നുവാസ് തൻ്റെ ജീവിതകാലത്ത് ലോകസുഖങ്ങളിൽ മുഴുകിയ ഒരു കവിയായിരുന്നു. 
തൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ പാപങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ആഴമായ പശ്ചാത്താപവും (തൗബ), മരണാസന്നനായപ്പോൾ അല്ലാഹുവിൻ്റെ കാരുണ്യത്തിൽ മാത്രം അഭയം തേടാനുള്ള ആഗ്രഹവുമാണ് ഈ കവിത രചിക്കാൻ കാരണം. റിപ്പോർട്ടനുസരിച്ച് , ഈ വരികൾ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ മരണശയ്യയിൽ അവസാനമായി ഉരുവിട്ട പ്രാർത്ഥനയായിരുന്നു.

 ഈ വരികൾ അബൂ നുവാസിൻ്റെ ആത്മാർത്ഥമായ തൗബയുടെ നിമിഷങ്ങളായിട്ടാണ് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത്. തൻ്റെ ധൂർത്ത ജീവിതത്തിൽ നിന്നുള്ള തികഞ്ഞ മാറ്റത്തെയാണ് ഈ വരികൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.

ഈ വരികൾ ഇസ്ലാമിക ലോകത്ത് "ഇഅ്തിറാഫ്" എന്ന പേരിൽ, എക്കാലത്തെയും ഏറ്റവും ശക്തമായ പശ്ചാത്താപ പ്രാർത്ഥനയായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു, അത് പ്രചാരത്തിൽ തുടരുകയും ചെയ്യുന്നു.

ഈ കവിത ചൊല്ലുന്നതിൻ്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഫലം ഒരു ദാസനും സൃഷ്ടാവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു എന്നതാണ്.

സത്യസന്ധമായ തൗബ : 
ഈ വരികൾ ആത്മാർത്ഥതയോടെ ചൊല്ലുന്നതിലൂടെ, ഒരാൾ തൻ്റെ പാപങ്ങൾ ഏറ്റുപറയുകയും (ഇഅ്തിറാഫ്), നിരുപാധികം അല്ലാഹുവിനോട് മാപ്പിരക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത് മഗ്ഫിറത്തിന് വഴിയൊരുക്കുന്നു.

അല്ലാഹുവിലുള്ള പ്രതീക്ഷ : 
മനുഷ്യൻ എത്ര വലിയ പാപിയാണെങ്കിലും, അല്ലാഹുവിൻ്റെ കാരുണ്യം അതിലും വലുതാണ് എന്ന ഉറച്ച പ്രതീക്ഷയും (റജഅ്) വിനയവും ഈ വരികൾ ഹൃദയത്തിൽ വളർത്തുന്നു.

ആത്മീയ എളിമ: 
തൻ്റെ കർമ്മങ്ങൾ സ്വർഗ്ഗം നേടാൻ പര്യാപ്തമല്ലെന്ന് സമ്മതിച്ച്, അല്ലാഹുവിൻ്റെ ഫദ്ലിൽ (അനുഗ്രഹത്തിൽ) മാത്രം ആശ്രയം തേടുന്നതിലൂടെ ആത്മീയമായ വിനയം കൈവരുന്നു.

വരികളും ആശയങ്ങളും

‎إِلَهِي لَسْتُ لِلْفِرْدَوْسِ أَهْلاً
“അല്ലാഹുവേ, എനിക്ക് സ്വർഗ്ഗത്തിന് അർഹതയില്ല”
കവി തൻ്റെ കർമ്മങ്ങൾ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പ്രവേശിക്കാൻ പര്യാപ്തമല്ലെന്ന് വിനയത്തോടെ സമ്മതിക്കുന്നു. സ്വർഗ്ഗം നേടുന്നത് തൻ്റെ സ്വന്തം കഴിവുകളാലല്ല, മറിച്ച് അല്ലാഹുവിൻ്റെ കാരുണ്യത്താലാണ് എന്ന അടിസ്ഥാന തത്വം ഇതിൽ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു.

‎وَلاَ أَقْوَى عَلَى نَارِ الجَحِيْمِ
“നരകത്തിൻ്റെ തീയിൽ എനിക്ക് പിടിച്ചുനിൽക്കാനുമാകില്ല”
അല്ലാഹുവിൻ്റെ ശിക്ഷയുടെ കാഡിന്യം അംഗീകരിക്കുകയും, ആ ശിക്ഷ സഹിക്കാനുള്ള കഴിവോ ശക്തിയോ തനിക്കില്ലെന്ന് ഏറ്റുപറയുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത് അല്ലാഹുവിൻ്റെ കാരുണ്യത്തിനായി അവൻ്റെ മുന്നിൽ സമ്പൂർണ്ണമായി കീഴടങ്ങുന്നു എന്നതിൻ്റെ പ്രഖ്യാപനമാണ്.

‎فَهَبْ لِي تَوْبَةً وَاغْفِرْ ذُنُوْبِي
“അതിനാൽ എനിക്ക് നീ പശ്ചാത്താപം (തൗബ) നൽകേണമേ, എൻ്റെ പാപങ്ങൾ പൊറുക്കേണമേ”
രക്ഷയുടെ ഏകമാർഗ്ഗമായി പശ്ചാത്താപത്തെ കാണുന്നു. പശ്ചാത്താപം അല്ലാഹുവിൽ നിന്നുള്ള ഒരു അനുഗ്രഹമാണെന്നും, ആ അനുഗ്രഹം തനിക്ക് നൽകി പാപഭാരം ഇല്ലാതാക്കണമെന്ന് കവി അപേക്ഷിക്കുന്നു.

‎فَإِنَّكَ غَافِرُ الذَّنْبِ العَظِيْمِ
“തീർച്ചയായും, അങ്ങ് വലിയ പാപങ്ങൾ പോലും പൊറുക്കുന്നവനാണല്ലോ”
തൻ്റെ പാപം എത്ര വലുതാണെങ്കിലും, അല്ലാഹുവിൻ്റെ കാരുണ്യവും അവൻ്റെ അൽ-ഗഫൂർ എന്ന നാമത്തിലുള്ള പ്രതീക്ഷയും ഈ വരിയിൽ ഊന്നിപ്പറയുന്നു. പാപിയായ ദാസന് അല്ലാഹുവിലുള്ള ഈ പ്രതീക്ഷയാണ് തൗബയുടെ ഏറ്റവും വലിയ ശക്തി.

‎ذُنُوْبِي مِثْلُ أَعْدَادِ الرِّمَالِ
“എൻ്റെ പാപങ്ങൾ മണൽത്തരികളുടെ എണ്ണത്തിന് തുല്യമാണ്”
താൻ ചെയ്തുകൂട്ടിയ പാപങ്ങളുടെ ബാഹുല്യം, എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത മണൽത്തരികളോട് ഉപമിച്ച് ഏറ്റുപറയുന്നു. പാപഭാരം എത്ര വലുതാണ് എന്ന് സമ്മതിക്കുമ്പോൾത്തന്നെ, തൻ്റെ അവസ്ഥയിലുള്ള നിസ്സഹായത പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു.

‎فَهَبْ لِي تَوْبَةً يَا ذَا الجَلاَلِ
“ഓ മഹത്വത്തിൻ്റെ ഉടമയേ, എനിക്ക് നീ പശ്ചാത്താപം നൽകേണമേ”
അല്ലാഹുവിൻ്റെ മഹത്വത്തെയും (അൽ-ജലാൽ) അധികാരത്തെയും മുൻനിർത്തിയാണ് വീണ്ടും പശ്ചാത്താപം ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. മഹത്വമുള്ളവനേ, നിൻ്റെ കാരുണ്യം എനിക്ക് നൽകിയാലും എന്ന് കേഴുന്നു.

‎وَعُمْرِي نَاقِصٌ فِي كُلِّ يَوْمٍ
“എൻ്റെ ആയുസ്സാവട്ടെ ഓരോ ദിവസവും കുറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു”
അന്ത്യം അടുക്കുന്നു എന്ന ഓർമ്മപ്പെടുത്തലാണ് ഈ വരി. സമയം പാഴായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്, അതിനാൽ എത്രയും വേഗം തൗബ ചെയ്യേണ്ടതിൻ്റെ അടിയന്തിര ആവശ്യകത ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

‎وَذَنْبِي زَائِدٌ كَيْفَ احْتِمَالِي
“എൻ്റെ പാപമാകട്ടെ കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു, ഇത് ഞാനെങ്ങനെ സഹിക്കും?”
ആയുസ്സ് കുറയുകയും പാപം വർദ്ധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിരോധാഭാസത്തിൽ കവിക്ക് ആത്മീയമായ ആശങ്കയുണ്ടാകുന്നു. ഈ ഭാരം സ്വന്തം ശക്തിയാൽ താങ്ങാൻ കഴിയില്ലെന്നും അല്ലാഹുവിൻ്റെ സഹായം വേണമെന്നും സമ്മതിക്കുന്നു.

‎إِلَهِي عَبْدُكَ العَاصِي أَتَاكَ
“അല്ലാഹുവേ, അങ്ങയുടെ അനുസരണയില്ലാത്ത അടിമ അങ്ങയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നിരിക്കുന്നു”
താനൊരു അനുസരണയില്ലാത്ത (ആസ്വി) ദാസനാണ് എന്ന് തുറന്നു സമ്മതിക്കുന്നു. എങ്കിലും, ഈ പാപിയായ ദാസൻ രക്ഷ തേടി മറ്റെങ്ങും പോകാതെ, തൻ്റെ ഏക രക്ഷകനായ അല്ലാഹുവിൻ്റെ അടുത്തേക്ക് തന്നെ തിരികെ വന്നിരിക്കുന്നു എന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു.

‎مُقِرًّا بِالذُّنُوْبِ وَقَدْ دَعَاكَ
“പാപങ്ങൾ ഏറ്റുപറഞ്ഞുകൊണ്ട്, തീർച്ചയായും അവൻ അങ്ങയോട് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു”
പാപങ്ങൾ രഹസ്യമാക്കിവെക്കാതെ, അല്ലാഹുവിൻ്റെ മുന്നിൽ അവ ഏറ്റുപറയുകയും (ഇഅ്തിറാഫ്), മാപ്പിനായി പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഏറ്റുപറച്ചിൽ തൗബയുടെ ഒരു പ്രധാന ഉപാധിയാണ്.

‎فَإِنْ تَغْفِرْ فَأَنْتَ لِذَاكَ أَهْلٌ
“അങ്ങ് പൊറുക്കുകയാണെങ്കിൽ, അങ്ങ് അതിന് ഏറ്റവും അർഹനാണ്”
പാപങ്ങൾ പൊറുക്കാനുള്ള സമ്പൂർണ്ണ അധികാരം അല്ലാഹുവിനാണ്. ദാസൻ്റെ യോഗ്യതയെക്കുറിച്ചല്ല, അല്ലാഹുവിൻ്റെ ഗുണത്തെക്കുറിച്ചാണ് ഈ പ്രഖ്യാപനം. അവൻ്റെ കാരുണ്യത്തിന് മുന്നിൽ യാതൊരു തടസ്സവുമില്ല.

‎وَإِنْ تَطْرُدْ فَمَنْ نَرْجُو سِوَاكَ
“അങ്ങ് എന്നെ അകറ്റുകയാണെങ്കിൽ, അങ്ങല്ലാതെ മറ്റാരെയാണ് ഞങ്ങൾ പ്രതീക്ഷിക്കുക?”
ഈ പ്രാർത്ഥനയുടെ പരമമായ നിമിഷമാണിത്. അല്ലാഹു തള്ളിക്കളഞ്ഞാൽ, ആ ദാസന് ഈ ലോകത്തോ പരലോകത്തോ അഭയം നൽകാൻ മറ്റൊരാളുമില്ല. ഇത് അല്ലാഹുവിലുള്ള സമ്പൂർണ്ണ ശരണം തേടൽ (തവക്കുൽ) പ്രകടമാക്കുന്നു.
())))))))))))))))))))))))))))))))))
ഇത് മറ്റുള്ളവർക്ക് ഫോർവേഡ് ചെയ്ത് 
പ്രതിഫലത്തിൽ പങ്കാളിയാവുക!
നിങ്ങളുടെ വിലപ്പെട്ട സമയത്തുള്ള ദുആ യിൽ  നമ്മേയും ഉൾപ്പെടുത്തുക!
സന്ദർശിക്കുക : 
www.islamkerala.com
   സി പി അബ്ദുല്ല ചെരുമ്പ 
           9400534861